6412212250da68193d041e22400ef602620d2851234d20d8c7bb08
3ec5390cff97eb7b5d396007e697024c155e27713a0f6ced4231f1
bdd814b379ce793dea8dc738ed6feab43e470752e4be6223bc1505
ef939613fad2a789a4e17319eb43d7f8b260410a5fac9cd17bc101
da66b1a5363477fb576f775ae234265accd8681c50b6ea23f94d73
9db203594acfa63d90745dcba111c28681cb68ccdc19a59a600a31
007eeb2c3b16ae911e0535e7051e4ac412e62254b86e2188105064

დედა, ეს არის ადამიანი, რომელმაც 9 თვე გატარა მუცლით, წელიწადი ხელში და მთელი ცხოვრება გულში ეყოლები. დედის გულს ბევრი რამის გაძლება, შენახვა და შეცვლა შეუძლია. ერთი ამბავი მახსენდება მარტოხელა დედის შესახებ, რომლის გულმა შეუძლებელი შეძლო.
არეული პერიოდის გამო ახლაგაზრდა გოგო ფეხმძიმედ დარჩა კაცისგან, რომელმაც შემდგომ უარი თქვა საკუთარ შვილზე. აი, ასე ტრაგიზმით დაიწყო მარტოხელა დედის ისტორია. მან გადაწყვვიტა ბავშვი დაეტოვებინა. 9 თვის შემდეგ დაიბადა ვაჟკაცი სახელად გიორგი. დედა ცდილობდა გაეზარდა ტრადიციების მოყვარულ, პატრიოტ ადამიანად. გიორგი იზრდებოდა, წელს წელი ემატებოდა. ისინი სამაგალითო დედა-შვილი იყვნენ. გიორგიმ წარმატებით დაამთავრა სკოლა, შემდეგ გადაწყვიტა სამხედრო სასწავლებელში ჩაებარებინა. დედამ არჩევანი მოუწონა, არც შეწინააღმდეგებია. 2 წლიანი სწავლის შემდეგ მოხვდა რეგულარულ არმიაში, უფრო სწორად სპეციალურ ქვედანაყოფში, რომლებსაც ევალებოდათ პირველი შეტევის განხორციელება. გიორგი დედას ყოველთვის უგზავნიდა წერილებს და ამშვიდებდა, რომ ჯერ-ჯერობით არანაირ საშიშ დავალებაზე არ აგზავნიან. დედის გული თითქოსდა წყნარდებოდა ამ სიტყვებით, მაგრამ რაღაც ცუდი წინათგრძნობა მაინც ჰქონდა.
ბოლო მიღებული წერილიდან 2 დღე იყო გასული. დედამ ჩართო ტელევიზორი და აცხადებენ, რომ ომი დაიწყო, შეტაკებისას დაიჭრა რამდენიმე ჯარისკაცი, ერთის მდგომარეობა კრიტიკულია. ამ დროს კარზე კაკუნი გაისმა, დედა ადგა სავარძლიდან და კარი გააღო, მას შეატყობინეს, რომ გიორგი დაიჭრა შეტაკებისას, მისი მდგომარეობა კრიტიკული იყო. ის მაშინვე გაექნა საავადმყოფოში, მისაღებში მიასწავლეს საოპერაციო. გარბის დედა, გული სადაცაა საგულედან ამოვარდეს, რაღაცას გრძნობს, მაგრამ კარგს არაფერს. ლოცვებს იმეორებს, იმედი აქვს, რომ შვილს ისევ ნახავს ცოცხალს. საოპერაციოსთან მივიდა, საიდანაც ქირურგი გამოდიოდა.
- თქვენ პაციენტის ვინ ბრძანდებით?
- დედა გახლავართ. კარგად იქნება ექიმო?
ექიმმა თავი ძირს დახარა და:
- ჩვენ რაც შეგვეძლო ყველაფერი გავაკეთეთ, მაგრამ ჭრილობა სასიკვდილო იყო.
დედას თვალები აუწყლიანდა. ექიმის სიტყვებს ვერ იჯერებდა. უნდოდა საკუთარი თვალით ენახა შვილი . ხმის ამოუღებლად შეაღო საოპერაციო კარი, მაგიდაზე გიორგი იწვა. ოთახში სიჩუმეს აპარატის გაბმული წრიპინი არღვევდა, პულსს წითელი სწორი ხაზი აღნიშნავდა. დედა ნელ-ნელა მიდიოდა საოპერაციო მაგიდისკენ. ისევ სიჩუმე იყო. ის გადაემხო მკვდარ შვილს. დედის გულმა სიჩუმე დაარღვია, შვილს ეძახდა, მაგრამ პასუხს ვერ იღებდა. ცრემლი მოსწყდა მის თვალს და შვილის ჭრილობაზე დაეწვეთა. ცრემლმა გულამდე ჩააღწია და თითქოს დედის გულის სიტყვები ჩასჩურჩულა. ეს ცრემლი უნდა ყოფილიყო მკურნალი, ამ ცრემლს უნდა ექნა შეუძლებელი. ამ დროს აპარატის გაბმული წრიპინი შეცვალა პერიოდულმა წრიპინმა, პულსი გაჩნდა, შვილის გულმა გაიგონა საყვარელი ადამიანის გულის ძახილი. გიორგის მკერდში ისევ დაიწყო გულმა ძგერა. დედაშვილურმა გრძნობამ დაუმარცხებელი სიკვდილი დაამარცხა.

ელენე 35 წლის იყო, ქმარი რომ მოუკვდა და სამი შვილი დარჩა სარჩენი.
მისი ქმარი სოფელში თითით საჩვენებელი ვაჟკაცი იყო. რა საქმესაც არ უნდა შესდგომოდა, ზედ შეელეოდა და დაუმთავრებელს არ დასტოვდა. საკუთარი ხელით გაშენებული ბაღი, რომელშიც კოხტა ორსართულიანი სახლი ედგა, ისე კარგად ჰქონდა მოვლილი რომ მნახველს თვალი ზედ დარჩებოდა.
17 წელი იცხოვრა ელენემ ქმართან, მაგრამ ოჯახური ცხოვრებისთვის ეს მცირე დრო იმდენი სიხარულით და ბედნიერებით იყო სავსე, რომ მისი გახსენება შვებას აძლევდა და ამხნევებდა მარტოხელა ქალს. ქმრის გაღიმებული სახე მუდამ თვალწინ ედგა. განსაკუთრებით ის სურათი ახსოვდა მკაფიოდ: ბარზე დაყრდნობილი ქმარ, სახეზე მზის სხივები დასთამაშებდა, ცხვირსახოცით გაოფლილ სახეს იწმენდდა და ელენეს უყურებდა.
ახალგაზრდა ქვრივი მოგონებებით იქარვებდა დარდს და შვილებს მზრუნველობას არ აკლებდა. გაჭირვებამ თითქოს ძალაც შემატა, გამძლეობაც და, ასე გასინჯეთ, თუ ქმრის ხელში ავადმყოფობდა, ახლა კაჟივით გამაგრდა, დამშვენდა და ახალ გასათხოვარს დაემსგავსა.
კოლმეურნეობაში საჭარხლე მოსავალი აიღო. იმდენი იყოჩაღა რომ პირველსავე წელს უხვი მოსავალი აიღო და კოლმეურნის სახელიც დაიმსახურა. ბაღსაც საკუთარი ხელით ამუშავებდა. არც შვილებს აკლებდა მოვლა პატრონობას...
 უფროსი ვაჟი, 16 წლის ნოდარი, ზედ გამოჭრილი მამა იყო. მასავით ლამაზი, მაღალი და მხარბეჭიანი. მისი მომდევნო სალომე, სახით დედა დაემსგავსა. ხოლო სულ პატარა, გიგა, თმახუჭუჭა, თეთრი და ბუნჩულა, სახით მამას, იერით კი დედას..... 

ყველას თუ არა უმეტესობას მაინც აინტერესებს როგორ გახდეს პოპულარული ქართველ ხალხში.. ამისათვის არსებობს რამდენიმე გზა.. ზოგი ძალიან ადვილია, ზოგი კი რთული... გააჩნია რაიმე ნიჭს თუ ვფლობთ შეგვიძლია გამოვავლინოთ შესაბამის პროექტში...

სრულად ნახვაში თქვენ იხილავთ Radmin v2.2-ის სერიულ ნომრებს.. იმედი მაქვს გამოგადგებათ