დედა, ეს არის ადამიანი, რომელმაც 9 თვე გატარა მუცლით, წელიწადი ხელში და მთელი ცხოვრება გულში ეყოლები. დედის გულს ბევრი რამის გაძლება, შენახვა და შეცვლა შეუძლია. ერთი ამბავი მახსენდება მარტოხელა დედის შესახებ, რომლის გულმა შეუძლებელი შეძლო.
არეული პერიოდის გამო ახლაგაზრდა გოგო ფეხმძიმედ დარჩა კაცისგან, რომელმაც შემდგომ უარი თქვა საკუთარ შვილზე. აი, ასე ტრაგიზმით დაიწყო მარტოხელა დედის ისტორია. მან გადაწყვვიტა ბავშვი დაეტოვებინა. 9 თვის შემდეგ დაიბადა ვაჟკაცი სახელად გიორგი. დედა ცდილობდა გაეზარდა ტრადიციების მოყვარულ, პატრიოტ ადამიანად. გიორგი იზრდებოდა, წელს წელი ემატებოდა. ისინი სამაგალითო დედა-შვილი იყვნენ. გიორგიმ წარმატებით დაამთავრა სკოლა, შემდეგ გადაწყვიტა სამხედრო სასწავლებელში ჩაებარებინა. დედამ არჩევანი მოუწონა, არც შეწინააღმდეგებია. 2 წლიანი სწავლის შემდეგ მოხვდა რეგულარულ არმიაში, უფრო სწორად სპეციალურ ქვედანაყოფში, რომლებსაც ევალებოდათ პირველი შეტევის განხორციელება. გიორგი დედას ყოველთვის უგზავნიდა წერილებს და ამშვიდებდა, რომ ჯერ-ჯერობით არანაირ საშიშ დავალებაზე არ აგზავნიან. დედის გული თითქოსდა წყნარდებოდა ამ სიტყვებით, მაგრამ რაღაც ცუდი წინათგრძნობა მაინც ჰქონდა.
ბოლო მიღებული წერილიდან 2 დღე იყო გასული. დედამ ჩართო ტელევიზორი და აცხადებენ, რომ ომი დაიწყო, შეტაკებისას დაიჭრა რამდენიმე ჯარისკაცი, ერთის მდგომარეობა კრიტიკულია. ამ დროს კარზე კაკუნი გაისმა, დედა ადგა სავარძლიდან და კარი გააღო, მას შეატყობინეს, რომ გიორგი დაიჭრა შეტაკებისას, მისი მდგომარეობა კრიტიკული იყო. ის მაშინვე გაექნა საავადმყოფოში, მისაღებში მიასწავლეს საოპერაციო. გარბის დედა, გული სადაცაა საგულედან ამოვარდეს, რაღაცას გრძნობს, მაგრამ კარგს არაფერს. ლოცვებს იმეორებს, იმედი აქვს, რომ შვილს ისევ ნახავს ცოცხალს. საოპერაციოსთან მივიდა, საიდანაც ქირურგი გამოდიოდა.
- თქვენ პაციენტის ვინ ბრძანდებით?
- დედა გახლავართ. კარგად იქნება ექიმო?
ექიმმა თავი ძირს დახარა და:
- ჩვენ რაც შეგვეძლო ყველაფერი გავაკეთეთ, მაგრამ ჭრილობა სასიკვდილო იყო.
დედას თვალები აუწყლიანდა. ექიმის სიტყვებს ვერ იჯერებდა. უნდოდა საკუთარი თვალით ენახა შვილი . ხმის ამოუღებლად შეაღო საოპერაციო კარი, მაგიდაზე გიორგი იწვა. ოთახში სიჩუმეს აპარატის გაბმული წრიპინი არღვევდა, პულსს წითელი სწორი ხაზი აღნიშნავდა. დედა ნელ-ნელა მიდიოდა საოპერაციო მაგიდისკენ. ისევ სიჩუმე იყო. ის გადაემხო მკვდარ შვილს. დედის გულმა სიჩუმე დაარღვია, შვილს ეძახდა, მაგრამ პასუხს ვერ იღებდა. ცრემლი მოსწყდა მის თვალს და შვილის ჭრილობაზე დაეწვეთა. ცრემლმა გულამდე ჩააღწია და თითქოს დედის გულის სიტყვები ჩასჩურჩულა. ეს ცრემლი უნდა ყოფილიყო მკურნალი, ამ ცრემლს უნდა ექნა შეუძლებელი. ამ დროს აპარატის გაბმული წრიპინი შეცვალა პერიოდულმა წრიპინმა, პულსი გაჩნდა, შვილის გულმა გაიგონა საყვარელი ადამიანის გულის ძახილი. გიორგის მკერდში ისევ დაიწყო გულმა ძგერა. დედაშვილურმა გრძნობამ დაუმარცხებელი სიკვდილი დაამარცხა.