"ექიმმა მაშინვე დამირეკა, თეთრია, მაგრამ შენ გგავსო":

საქართველოში მცხოვრები ყველაზე ცნობილი შავკანიანი, ნიგერიელი ბრაიან იდოუ, თეთრი გოგოს მამა გახდა. გოგონა, რომელსაც დედის სახელი, ლატიფა დაარქვა, თანდათან ფერს იცვლის – მუქდება. ლატიფა 9 სექტემბერს დაიბადა. მისი დედა ქართველია – ლოლა პაპავა. 

სამი წელი და ოთხი თვეა, რაც ბრაიან იდოუ საქართველოში ცხოვრობს. ამბობს, რომ თავიდან აქ ფეხბურთის სათამაშოდ ჩამოვიდა. ცოტა ხანს სამტრედიის გუნდში თამაშობდა. ახლა თვითონ აღარ თამაშობს, ევროპულ სკოლაში ბავშვებს ასწავლის ფეხბურთს. ბრაიანმა და ლოლამ ერთმანეთი ორწლინახევრის წინ, კლუბში გაიცნეს, სადაც თავ–თავის მეგობრებთან ერთად საცეკვაოდ იყვნენ მისული. 

ბრაიანმა და ლოლამ ჯვარი დაიწერეს, მაგრამ ხელი მოწერილი არ აქვთ. ბავშვი ჯერჯერობით დედის გვარს ატარებს. 

ბრაიანმა ქართული ენა ისწავლა და ამბობს, რომ მთელი სიცოცხლის გატარებას საქართველოში აპირებს, შვილიც ნამდვილ ქართველად უნდა გაზარდოს. 

ბრაიანი: როცა ჩამოვედი, არც ერთი სიტყვა ვიცოდი ქართულად. თავიდან ყველას რუსულად ვეკონტაქტებოდი. მერე ერთმა მეგობარმა მითხრა, თუ საქართველოში გინდა ცხოვრება, რუსულს შეეშვი და ქართული ისწავლეო. 

– თავიდან ლოლასაც რუსულად ესაუბრებოდით? 

– არა, ლოლამ ინგლისური იცის კარგად და ამ ენაზე ვსაუბრობდით. ქორწილი ქართული ტრადიციების მთელი დაცვით გადავიხადეთ. 

ლოლა: ქართული ჩოხა ეცვა. 

ბრაიანი: ქართული ცეკვაც ვისწავლე. ჯვარი ზემო ბეთლემის ეკლესიაში დავიწერეთ. ორი წლის წინ საქართველოში მოვინათლე ქრისტიანად. ხელი ჯერ არ მოგვიწერია და მალე ამ საკითხსაც მოვაწესრიგებთ. 

– ლოლა, ბრაიანმა რითი მოგაწონათ თავი? 

ლოლა: ბრაიანი ძალიან დადებითი პიროვნება და საინტერესო ადამიანია. მასთან ურთიერთობა თავიდანვე მაინტერესებდა. ჯერ დავმეგობრდით, მერე კი გრძნობაც გაჩნდა. 

– ამ ყველაფერს კი თქვენი სიყვარულის ნაყოფიც მოჰყვა. გოგო გინდოდათ? 

ბრაიანი: თავიდან ხომ ყველას ბიჭი უნდა ხოლმე, მაგრამ მე ასე არ ვიყავი. დედა რომ გარდამეცვალა, ძალიან პატარა ვიყავი. მინდოდა, გოგო დაბადებულიყო, რომ დედის სახელი დამერქმია. ლატიფა დედაჩემის სახელია. ჩემს დას და ძმას ბიჭები ჰყავთ. ეს კი პირველი გოგოა ჩემი ოჯახისთვის. 

ლოლა: მე ბიჭი მინდოდა. 

ბრაიანი: რატომღაც დარწმუნებულები ვიყავით, რომ ბიჭი იყო. ექოსკოპიაზე რომ მივედით და ექიმმა გვითხრა, გოგოაო, გავოგნდით. მამაჩემმაც მითხრა, დედაშენის სახელი დაარქვიო. მასაც ძალიან უხარია ჩემი შვილის დაბადება. აქ ბავშვი რომ დაიბადება, მაშინვე სახელს არქმევენ, ჩემს ქვეყანაში კი – ერთი კვირის მერე. ლატიფას დაბადებიდან ერთი კვირის მერე ისე მოვიქეცი, როგორი ტრადიციაც ჩვენთანაა. პატარა სუფრა გავშალეთ და ბავშვი დავლოცეთ. 

– ლოლა, კიდევ რა ნიგერიულ ტრადიციას იცავთ? 

ლოლა: არ მიწევს მათი ტრადიციების გათვალისწინება, მაგრამ იცით, რა ტრადიცია აქვთ? ბავშვი რომ დაბადება, მეგობრები ერთმანეთს ბავშვის პუდრას აყრიან თავზე – "ჩემი წყალი გადაგესხა"–ს ვარიანტია. მე ხომ მეყოლა და მალე შენც გეყოლებაო. 

ბრაიანი: ჩვენ სულ სხვანაირი საჭმელები გვაქვს, მაგრამ აქ ბევრ რამეს ვერ ვშოულობ. მანის ფაფა ჰგავს ჩვენს ერთ საჭმელს და იმას ვაკეთებ ხოლმე. 

ლოლა: როგორც მეგრელებისთვის ღომი, დაახლოებით ისეთი საჭმელია. ძალიან გემრიელად აკეთებს ბრინჯს. ისეთი გამოსდის, დედაჩემი აღფრთოვანებულია. 

– ბრაიანს სიდედრ–სიმამრთან ცხოვრება არ უჭირს? 

ლოლა: არა, პირიქით. რამდენიმე დღით იყო წასული გრიგოლეთში და ჩემს მშობლებს ძალიან ენატრებოდათ. სახლს თითქოს რაღაც აკლდა. ძალიან მხიარულია და, როგორც კი სადმე წავა, სიცარიელე იგრძნობა. მამაჩემს ხან ფეხბურთზე ელაპარაკება, ხან რაღაცას არჩევენ. 

ბრიანი: აქ დროებით ვცხოვრობთ. ბავშვი პატარაა, მე მთელი დღე გასული ვარ და ლოლას მშობლები ეხმარებიან. ალბათ ქირით გადავალთ. მერე კი სახლის ყიდვასაც ვაპირებ. 

– რომელი ქართული კერძი გიყვართ? 

ბრაიანი: საცივი, რომელსაც მარტო ახალ წელს აკეთებენ. ძალიან მაგარი კერძია! ბორშჩს ვჭამ, შემწვარ ბადრიჯანს, ხინკალს, ხაჭაპურს... 

– ფეხმძიმე ცოლს ყველა სურვილს უსრულებდით? 

ბრაიანი: კი, ყველაფერს ვუსრულებდი. 

ლოლა: კი, ასე იყო, მაგრამ ერთხელ ვუთხარი, ეს გამიკეთე–მეთქი და მიპასუხა, კი მარა, ეს როდემდე უნდა გაგრძელდესო. 

ბრაიანი: რა თქმა უნდა, ვეხუმრე. 

– ბრაიან, "კომედი შოუში" როგორ აღმოჩნდით? 

ბრაიანი: რესტორანში საჭირო ოთახში მივდიოდი და მიშა ანდღულაძეს და ნიკა გრიგოლიას შევხვდი. ბოდიში–მეთქი, ქართულად ვუთხარი რაღაცის გამო. ვა, ქართულად ლაპარაკობო, გაუკვირდათ. მერე ტელეფონები გავცვალეთ, ერთმანეთს ახალი წელი მივულოცეთ. ერთხელაც მიშა ანდღულაძემ დამირეკა, ასეთი როლის შესრულება თუ შეგიძლიაო. როგორ არ შემიძლია–მეთქი და მივედი. მაშინ ვითომ გია ბარაბანშჩიკის დაკარგული ძმა ვიყავი. 

– თქვენი ლატიფა ისეთი თეთრი დაბადებულა, სამშობიაროში თურმე ყველა გაკვირვებული დარჩენილა. 

ბრაიანი: რომ დაიბადა, მართლა ძალიან თეთრი იყო, მაგრამ ახლა ცოტა შეცვლილია. რაც მთავარია, ყველაფრიდან ჩანს, რომ ჩემი შვილია! ჩემი ნაკვთები აქვს. ამბობენ, ვაჟკაცებს პირველი გოგო უჩნდებათო და ეს მიხარია. გოგო მამას უფრო ემსგასვება თურმე. 

ლოლა: ბავშვს კანი ექერცლება და თანდათან მუქდება. რომელი ადგილებიც გადაექერცლა, ის ადგილები უფრო მუქია. 

– ცნობილია, რომ ყველა შავკანიანი თეთრი იბადება და მერე შავდება. 

ლოლა: კი, მაგრამ თუ ზანგია, 24 საათში უნდა გაშავდეს. ლატიფა მამამისივით შავი არ იქნება, მაგრამ არც – თეთრი. მულატი, შავგვრემანი გოგო იქნება. 

ბრაიანი: ჩემმა მეგობრებმა რომ ნახეს, ვაა, თეთრიაო, თქვეს, მაგრამ მამიკოს შვილია! ვინც ლოლა ამშობიარა, იმ ექიმმა მაშინვე დამირეკა და მითხრა, თეთრია, მაგრამ შენ გგავსო. 

– გინდოდათ, თქვენსავით შავი ყოფილიყო? 

ბრაიანი: ვიცოდი, რომ შანსი არ იყო, ჩემნაირი შავი ყოფილიყო. როცა ერთ–ერთი მშობელი თეთრია, შეიძლება სუფთა თეთრი დაიბადოს, მაგრამ სუფთა შავი რომ გამოვიდეს, შანსი არ არის. 

ლოლა: მე ძალიან მინდოდა, ლატიფა შავი ყოფილიყო. 

ბრაიანი: ჩემნაირი შოკოლადისფერი, თორემ ისეთი – არა, რომ არ გამოჩენილიყო. 

– მამას ბავშვთან ურთიერთობა არ უჭირს? 

ლოლა: თავიდან მეუბნებოდა, პატარა ბავშვების მეშინია და ხელში ვერ დავიკავებო, მაგრამ მშვენივრად უკავია. ბავშვი ღამე რომ იღვიძებს, ბრაიანსაც ეღვიძება და ნერვიულობს – რატომ ტირის, რატომ ასლოკინებსო. ეთამაშება, სიმღერას უმღერის ხოლმე თავის ენაზე. 

ბრაიანი: ხელში რომ ავიყვან, გრძნობს, რომ დაცულია და ჩუმდება. 

– ბრაიან, ლოლას თუ ასწავლეთ რამე თქვენს ენაზე? 

ბრაიანი: ზარმაცია, არაფერიც არ იცის. 

ლოლა: ნიგერიაში წასვლა კი გვინდა. ხელს რომ მოვაწერთ და საბუთებს შევაგროვებთ, წავალთ. ინტერნეტით ვათვალიერებ ხოლმე და მისი მშობლიური ქალაქი ძალიან ლამაზია. ზღვის სანაპიროზეა გადაჭიმული. 

ბრაიანი: მამაჩემს ძალიან უნდა შვილიშვილის ნახვა. მეუბნება, ჩამოვალ და ვათამაშებო. ვუთხარი, ჯერ ჩვენ ჩამოვალთ და მერე შენ ჩამოდი–მეთქი. 

– კიდევ უნდა გააჩინოთ შვილი? 

ბრაიანი: აფრიკაში ბევრი შვილს აჩენენ, მაგრამ ვფიქრობ, ბავშვი ყველაფრით უზრუნვეყლოფილი იყოს. ალბათ 4–5 წლის მერე კიდევ გავაჩენთ. 

– უკვე გეგმავთ ლატიფას მომავალს? 

ლოლა: კი. ბიჭი რომ ყოფილიყო, აუცილებლად ფეხბურთელი გამოვიდოდა. რადგან გოგოა, ჩოგბურთზე უნდა ვატაროთ. ბრაიანი ლატიფასთვის უკვე კარგ სკოლას ეძებს. 

ბრაიანი: შეიძლება სხვა ქვეყანაში წავიდე, მაგრამ საბოლოოდ დამკვიდრებას საქართველოში ვაპირებ. სახლიც აქ უნდა ვიყიდო. 

რუსუდან ადვაძე