ელენე 35 წლის იყო, ქმარი რომ მოუკვდა და სამი შვილი დარჩა სარჩენი.
მისი ქმარი სოფელში თითით საჩვენებელი ვაჟკაცი იყო. რა საქმესაც არ უნდა შესდგომოდა, ზედ შეელეოდა და დაუმთავრებელს არ დასტოვდა. საკუთარი ხელით გაშენებული ბაღი, რომელშიც კოხტა ორსართულიანი სახლი ედგა, ისე კარგად ჰქონდა მოვლილი რომ მნახველს თვალი ზედ დარჩებოდა.
17 წელი იცხოვრა ელენემ ქმართან, მაგრამ ოჯახური ცხოვრებისთვის ეს მცირე დრო იმდენი სიხარულით და ბედნიერებით იყო სავსე, რომ მისი გახსენება შვებას აძლევდა და ამხნევებდა მარტოხელა ქალს. ქმრის გაღიმებული სახე მუდამ თვალწინ ედგა. განსაკუთრებით ის სურათი ახსოვდა მკაფიოდ: ბარზე დაყრდნობილი ქმარ, სახეზე მზის სხივები დასთამაშებდა, ცხვირსახოცით გაოფლილ სახეს იწმენდდა და ელენეს უყურებდა.
ახალგაზრდა ქვრივი მოგონებებით იქარვებდა დარდს და შვილებს მზრუნველობას არ აკლებდა. გაჭირვებამ თითქოს ძალაც შემატა, გამძლეობაც და, ასე გასინჯეთ, თუ ქმრის ხელში ავადმყოფობდა, ახლა კაჟივით გამაგრდა, დამშვენდა და ახალ გასათხოვარს დაემსგავსა.
კოლმეურნეობაში საჭარხლე მოსავალი აიღო. იმდენი იყოჩაღა რომ პირველსავე წელს უხვი მოსავალი აიღო და კოლმეურნის სახელიც დაიმსახურა. ბაღსაც საკუთარი ხელით ამუშავებდა. არც შვილებს აკლებდა მოვლა პატრონობას...
 უფროსი ვაჟი, 16 წლის ნოდარი, ზედ გამოჭრილი მამა იყო. მასავით ლამაზი, მაღალი და მხარბეჭიანი. მისი მომდევნო სალომე, სახით დედა დაემსგავსა. ხოლო სულ პატარა, გიგა, თმახუჭუჭა, თეთრი და ბუნჩულა, სახით მამას, იერით კი დედას.....