საიტის მენიუ
TOP მომხმარებლები
მინი ჩატი
გამოკითხვა
TOP გაკვეთილი
TOP ანეგდოტი
| [2010-09-23] | [უცენზურო] |
| მაგარი ანეგდოტები ცენზურის გარეშე 16+ (0) | |
| [2010-09-10] | [გურულებზე] |
| ანეგდოტები: გურულებზე... (0) | |
| [2010-09-10] | [კახელებზე] |
| ანეგდოტები: კახელებზე (0) | |
სტატისტიკა
სულ ონლაინში: 1
სტუმარი: 1
მომხმარეტელი: 0
ლარის კურსი
Lari Exchange Rate
მთავარი »
.
.
5:35 AM ვაჟის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი ქალიშვილის გათხოვებამ გამინელა | |
"ვაჟის დაკარგვით გამოწვეული ტკივილი ქალიშვილის გათხოვებამ გამინელა"ასე დაიწყო ჩვენთან საუბარი შავებში ჩაცმულმა 50 წლის ქალბატონმა, რომელსაც მართლაც საშინელი ისტორია გადახდა თავს. მას 20 წლის ვაჟი ავარიაში დაეღუპა. უფრო დაწვრილებით ინტერვიუდან შეიტყობთ. – იმ ავბედითი დღის შემდეგ უკვე 10 წელი გავიდა, მაგრამ ასე მგონია, ყველაფერი გუშინ მოხდა. დრომ, რა თქმა უნდა, ტკივილი ცოტა შემიმსუბუქა, თუმცა, დღემდე განვიცდი. ადრე არ მესმოდა, როდესაც სხვები მამტყუნებდნენ. ალბათ, იმიტომ, რომ ჩემი სატკივარის იქით ვერავის ვამჩნევდი. შვილის დაღუპვის შემდეგ დღე არ გასულა, რომ გულამოსკვნილს არ მეტიროს. ამ წლების განმავლობაში თვალზე ცრემლი არ შემშრობია. რა ვქნა, ვერ შევეგუე სიცოცხლით სავსე, ერთადერთი ვაჟის ასე უდროოდ ხელიდან გამოცლას. დღემდე იმაზე ვოცნებობ, რომ ერთ დღესაც ჩემი ნოდარიკო კარს შემოაღებს და დედას დამიძახებს. ვიცი, ეს შეუძლებელია, მაგრამ ხომ შეიძლება, რომ ეს მოხდეს. ვისაც შვილის სიკვდილი არ გამოუცდია, ალბათ, ჩემს სიტყვებს ვერ გაიგებს. ამის გამოცდას კი მტერსაც არ ვუსურვებ. – თქვენი ვაჟი უბედური შემთხვევის მსხვერპლი გახდა? – კი. მე და ჩემი მეუღლე შეძლებულად ვცხოვრობდით. ორივე ვმუშაობდით. მე ერთ–ერთ საავადმყოფოში მთავარი ექიმი ვიყავი, ვაჟას კი კერძო ბიზნესი ჰქონდა. ორ შვილს ვზრდიდით. ნოდიკო უფროსი იყო, ქეთი ძმაზე სამი წლით უმცროსი იყო. ჩვეულებრივ ვცხოვრობდით. როგორც ყველას, ჩვენც გვქონდა ოჯახური პრობლემები, მაგრამ ვცდილობდით, შეხმატკბილებულად გვეცხოვრა. ჩვენი სახლიდან ხმამაღალი ლაპარაკის ხმაც კი არ გადიოდა. შვილებიც ასეთი რიდით აღვზარდეთ. ორივე მშობლების პატივისმცემლები იყვნენ და ჩვენ გარეშე ნაბიჯსაც არ დგამდნენ. ნოდარიკო ძალიან მხიარული ბიჭი იყო, ყველას თბილად ექცეოდა. რჩეული რომ იყო, უფალმაც იმიტომ წაიყვანა. სკოლის დამთავრების შემდეგ სტუდენტი გახდა. ბეჯითი სტუდენტი იყო. გარდა ამისა, უნივერსიტეტის ყველა ღონისძიებაში მონაწილეობდა. სპორტულად ცხოვრობდა, კალათბურთს თამაშობდა. მოკლედ, ყოველმხრივ ნიჭიერი იყო. 20 წლის რომ გახდა, ჩემმა მეუღლემ მითხრა, უკვე დიდი ბიჭია, კარგად სწავლობს, არ გვარცხვენს, პირიქით, მისით ვამაყობთ, ამიტომ რამე განსაკუთრებული საჩუქარი გავუკეთოთო. ვაჟამ გადაწყვიტა, ნოდარისთვის მანქანა ეყიდა. მე დიდად ეს იდეა არ მომეწონა, მაგრამ დავეთანხმე. თან ვიცოდი, ჩვენს ბიჭს ავტომანქანა ძალიან უნდოდა. მამამისმა გასაღები რომ გადასცა, უზომოდ გაუხარდა და რაღაც უცნაურად თქვა, მამიკო, ეს შენი ბოლო საჩუქარია, მეტჯერ აღარ შეგაწუხებო. ეს სიტყვები არ მესიამოვნა და ვკითხე, ასე რატომ თქვი–თქო. მან კი გამიღიმა და არაფერი მიპასუხა. ნოდარიკო მანქანას კარგად მართავდა, სიჩქარის დიდად მოყვარული არ იყო, ნასვამი საჭესთან არასდროს ჯდებოდა, ამიტომაც არ მეშინოდა. ყოველთვის მშვიდად ვიყავი, მაგრამ რა ვიცოდი, რომ ამ მანქანის სახით წინ დიდი საფრთხე მელოდა. ერთ საღამოსაც ჩემი ვაჟი ჩევულებრივ მანქანით გავიდა, დამიბარა, ძმაკაცთან მივდივარ და მალე მოვალო. ეს იყო ჩემი და ნოდარიკოს ბოლო საუბარი. ბოლოჯერ ვნახე ცოცხალი და მომღიმარი. შუაღამეზე სახლში მომისვენეს. როგორც გაირკვა, ნოდარი ძმაკაცთან ერთად უბანში ყოფილა. მასთან რამდენიმე მეზობელი მისულა და უთხოვიათ, საქეიფოდ მივდივართ ერთ–ერთ რესტორანში და იქნებ მანქანით გაგვიყვანოო. მასაც გაუყვანია. მერე იმ ბიჭებს უთქვამთ, თქვენც დარჩით, ერთად ვიქეიფოთო, მაგრამ ნოდარს და მის ძმაკაც მამუკას უარი უთქვამთ. სწორედ მაშინ, როდესაც უკან ბრუნდებოდნენ, ავარია შეემთხვათ. თურმე, დიდი სიჩქარით მომავალი სატვირთო მანქანა შეასკდათ და ორივე ადგილზევე დაიხოცა. ვერ აღვწერ იმ ტკივილსა და ტრაგედიას, რაც მე და ჩემმა ქმარმა გადავიტანეთ. ორი დღე საერთოდ გათიშული ვიყავი, ვერავის ვხედავდი, ვერაფერს ვგრძნობდი. თავი სიზმარში მეგონა და გამოღვიძებას ველოდებოდი. გასვენების დღეს თავის მოკვლა ვცადე, აივნიდან ვხტებოდი, მაგრამ ჩემმა მაზლმა დამინახა და გადამარჩინა. რაღად მინდოდა ამის შემდეგ სიცოცხლე? ნეტა, გადავმხტარიყავი და ამდენ ტანჯვას ხომ აღარ ვნახავდი. აღარ მინდა იმ ტკივილის დაწვრილებით გახსენება, რადგან ნოდარის სიკვდილმა მთელი ოჯახი გაგვანადგურა. ჩემი გოგონა ყველაზე მეტად მეცოდებოდა. და–ძმას ერთმანეთთან არაჩვეულებრივი ურთიერთობა ჰქონდათ, უერთმანეთოდ ვერ ძლებდნენ. ქეთიმ ძალიან განიცადა მოსიყვარულე ძმის დაკარგვა, გულჩათხრობილი გახდა, გარეთ არ გადიოდა, არავის დანახვა უნდოდა. ჩემი მეუღლე თითქოს ყველაზე მედგრად იდგა იმ წუთებში, მაგრამ გამოუხატავმა დარდმა დააავადმყოფა და ლოგინად ჩავარდა. მე დღე და ღამე ვტიროდი და საშინელ გლოვაში ვიყავი. წლებმაც კი ვერ დამავიწყა ჩემი ნოდარიკო. თითქმის ყოველ მეორე დღეს მის საფლავზე მივდიოდი, ბევრს ველაპარაკებოდი და თან ვტიროდი. ისეთი შეგრძნება მქონდა, რომ ჩემი სიტყვები ესმოდა და თითქოს ისიც მელაპარაკებოდა. აღარავის ვაქცევდი ყურადღებას, არც ქმარს და არც – ქალიშვილს. ყველაფერი უმნიშვნელო გახდა ჩემთვის. სამი წლის წინ ჩემმა ქალიშვილმა გათხოვება გადაწყვიტა. თითქოს ამან ცოტა გონზე მომიყვანა და ამ ცხოვრებაზე დამაფიქრა. თანაც უკვე ყველა იმას მეჩიჩინებოდა, საკუთარი თავი ხელში აიყვანეო. ჩემი მოძღვარიც სულ ამას მიმეორებდა. მოკლედ, ქეთი გავათხოვეთ, ქორწილი არ გადაგვიხდია, მხოლოდ ჯვარი დაიწერეს. მალე შვილიშვილიც მეყოლა. ერთს მეორე მოჰყვა და ცოტა გავიხარე. ახლა ჩემი მეუღლეც უფრო უკეთაა. შვილიშვილები გვაძლებინებენ და მათთვის ვცოცხლობთ. ნეტა, ჩემს ნოდარსაც დარჩენოდა შვილი და მის სახელზე გავზრდიდი, მაგრამ უფალმა როგორც გადაწყვიტა ყველაფერი, ისე მოხდა. ვერ გეტყვით, რომ ბედნიერი ვარ, მე თავს მაინც უბედურად ვთვლი. ჩემს გულში ერთი დიდი სიცარიელეა და ამას ვერაფერი ამოავსებს. უბრალოდ, საკუთარი თავი დავარწმუნე იმაში, რომ სხვებს ვჭირდები – ქალიშვილს, ქმარს, შვილიშვილებს და მათთვის უნდა ვიცოცხლო. თავის მოკვლა ცოდვაა და, როდესაც ღმერთის ნება იქნება, მაშინ წავალ ამ ქვეყნიდან. მინდა ყველა შვილმკვდარ დედას ვურჩიო, ისინიც ასე მოიქცნენ. გლოვაში ნუ გადავარდებიან, ამით მიცვალებულს უფრო დაამძიმებენ. დაფიქრდნენ, ისინი ხომ ოჯახის დანარჩენ წევრებს სჭირდებიან. თეონა კენჭიაშვილი | |
|
| |
| სულ კომენტარები: 0 | |
