პირველად გოგომ გაიღვიძა. თავი ისევ დამძიმებული ჰქონდა. აზროვნება უჭირდა. საწოლზე წამოჯდა. ბიჭს ისევ ეძინა. სახეზე უდარდელი ღიმილი დასთამაშებდა.
_”რა ლამაზი ნაკვთები აქვს!..”
გაიფიქრა გოგომ. მერე წამოდგა, პირი დაიბანა. თმა გაისწორა. სარკეში თავის თავს დააკვირდა. ოდნავ ფერმკრთალი, მაგრამ ლამაზი ორეული უყურებდა.
_”რა კარგია, რომ მარტო აღარ ვარ!.. თუნდაც ცოტა ხნით...”
Gგაიფიქრა და ჭიქა აიღო ჩაის დასალევად. ერთი ყლუპი მოსვა და მოულოდნელობისაგან შეჰყვირა.
_რა მოხდა?
ბიჭი შეშინებული წამოხტა ფეხზე.
_ყავა!.. ჭიქაში ყავაა!..
ბიჭმა ჭიქა გამოართვა და ჩაიხედა. მოსვა.
_ყავაა!.. შენ არ ახსენე გუშინ ყავა?..
გოგო დაფიქრდა.
_ვინატრე... რასაც ვინატრებთ, აგვისრულებენ?..
_გუშინ, რაზე ვსაუბრობდით?
_ვერსიებზე... მერე... მგონი დაგვეძინა, არა?
_არა, დაგვაძინეს! და, რა ვერსიებზე ვსაუბრობდით?
გოგო დაფიქრდა. გონება დაეძაბა.
_როგორ მიჭირს გახსენება... ჰო, იქ შევჩერდით, რომ ისინი უცხო...
ბიჭმა პირზე ხელი ააფარა.
_შშშ! აღარ გაიმეორო!.. ხმამაღლა...
გოგომ ჩურჩულით განაგრძო.
_ჩემი არგჯერა, ხომ?
_არვიცი...
ასეთი დაბნეული ცხოვრებაში არ ვყოფილვარ!
_არგჯერა!
გოგო მაგიდასთან ჩამოჯდა და ყავის სმა განაგრძო.
_დილით შემწვარი სოსისი მინდა, კვერც... არა, კვერცხით არა... უბრალოდ შემწვარი სოსისი...
გოგომ ხმამაღლა წარმოთქვა თავისი სურვილი. ბიჭს გადახედა და თვალი ჩაუკრა. ბიჭმა პირი დაიბანა, მერე პირსაბანს დაეჯაჯგურა.
_რას აკეთებ?...
_რაღაცას ვამოწმებ!
მთელი ძალით ცდილობდა პირსაბანის ადგილიდან დაძვრას, მაგრამ ძვრა ვერ უყო.
_ნუთუ ერთი ხვრელი არ იქნება? სულ პაწაწინა. წყალი ხომ გადის რაღაცნაირად...
დაღლილმა და ნერვებმოშლილმა პირსაბანს თავი დაანება და ახლა სარკეს დაეჯაჯგურა. ყველასდა გასაკვირად, სარკე ყოველგვარი ძალდატანების გარეშე მოსცილდა კედელს და ხელში შერჩა.
_ეს რა ჯანდაბაა!
ბიჭმა სარკე გადმოაბრუნა, მაგრამ საკიდი ვერ იპოვა.
მერე კედელს დააკვირდა. ხელითაც მოსინჯა, მაგრამ არც კედელზე იყო არაფერი.
_სარკე კედელზე მიმაგრებული არარის! ასეთი რამ არასოდეს მინახავს...
_ხომ ხედავ, ახლაც არ დამიჯერებ?
_მოიცა, აქ რაღაც ამბავია!!! მათ უნდათ, რომ სასოწარკვეთილებაში ჩავვარდეთ. Eამ ფოკუსებსაც სპეციალურად აკეთებენ. არ გამოუვათ!!!
ბიჭმა ირონიული გამომეტყველებით გაიარ-გამოიარა ოთახში.
_მაშინ, როგორ ახსნი ამ "ფოკუსის” საიდუმლოს?
_არავითარი საიდუმლო არ არსებობს! სინამდვილეში სარკე და კედელი Dდ ა მ ა გ ნ ი ტ ე ბ უ ლ ი ა !
გოგომ სარკე ხელში აიღო და კედელთან მიიტანა. სარკე კედელს მიეკრა.
_დავუშვათ, მართალი ხარ! მაშინ შენ რა ვერსია გაქვს? სიამოვნებით მოვისმენდი.
_ვერსია?.. ჰმ, მანამდე, მოდი სახელები დავირქვათ!
_დავირქვათ?
გაუკვირდა გოგოს.
_ჰო, სანამ საკუთარი გაგვახსენდება! როგორღაც ხომ უნდა მივმართოთ ერთმანეთს?!
_კარგი, შენ დაიწყე! დამარქვი რაც გინდა!
_მე თეის დაგიძახებ!
_თეის? თეი შენს შეყვარებულს ხომ არ ქვია?
_შეყვარებული არმყავს!
_უცნაურია!.. როგორც წესი, შენნაირი ბიჭები მარტო არ დადიან ხოლმე.
ბიჭს ჩაეღიმა.
_მეც არვიცი თეი საიდან მოვიტანე. ალბათ ფილმში ვნახავდი... არა, ფილმში კი არა, მითოლოგიის წიგნში, ქალღმერთის სახელია!..
_მერე, მე ქალღმერთს ვგავარ?
გაეღიმა გოგოს.
_სწორედაც!
_კეთილი, იყოს თეი! მე ენდრიუს დაგიძახებ!
ბიჭმა სიცილი ვერ შეიკავა და ხმამაღლა გადაიხარხარა.
_ეგ რომელ ფილმში ნახე? თუ შენს შეყვარებულს ჰქვია?
_არვიცი... არაფერი მახსოვს გარდა იმისა, როგორ გავიზარდე, ვისწავლე, ჩემი სამუშაოც მახსოვს...
ყველაფერი პირადი ცხოვრების გარდა.
_და იქნებ სწორედ შენს პირად ცხოვრებაშია დამარხული ძაღლის თავი...
_შეიძლება ენდრიუ... შეიძლება ეს სახელი ჩემს შეყვარებულს, ან თუნდაც ქმარს ქვია! შენ ყველაფერი გახსოვს?
ბიჭი დაფიქრდა.
_კი... ყველაფერი! სახელის გარდა, უცნაურია!!!ალბათ ცოტა დრო უნდა გავიდეს, რომ მაგ სახელს შევეჩვიო...
_რას ვიცინებ, შენი ნამდვილი სახელი ეს რომ იყოს... თუ გეხამუშება, ენდრის დაგიძახებ!
თეიმ გადაიკისკისა.
_”რა საყვარელი სიცილი აქვს! სახეც...”
გაიფიქრა ბიჭმა.
_მე მომწონს ჩემი ახალი სახელი!
_ჰო, რაღაცნაირად გიხდება! მაშ, ასე... შენზე მომიყევი ყველაფერი... უფრო სწორად რაც გახსოვს!.. ჩემზე მოსაყოლი ბევრი არაფერია! კარატეს ხელოვნებას დავეუფლე. სწავლას მოვრჩი და ბანკში ვმუშაობ. მყავს და-ძმა... ჩემზე უმცროსები... და ყველაზე პატარაა და ძალიან საყვარელია! ძმა... ისიც საკმაოდ სიმპატიურია!
_მჯერა!
ორივეს გაეღიმა.
_მე ჩემი ბავშვობა მახსოვს. სულ პატარა ვიყავი, ერთი უცნაური თვისება რომ მქონდა. რაღაც კარგი მომენტი რომ იყო… გავშეშდებოდი და გონებას ვძაბავდი, მინდოდა ეს მომენტი ისე ჩამებეჭდა გონებაში, რომ არასოდეს დამვიწყებოდა. სხვათა, შორის ეს მომენტები მახსოვს ყველაზე მკაფიოდ!
-საინტერესო ბავშვი ყოფილხარ, თეი… და, თუკი ამბობ, რომ ესენი…
ჩურჩულით აგრძელებს:
-უცხოპლანეტელები არიან, მაშინ… იქნებ მაგ წუთების დროს გაუშვი რაღაც "მესიჯი”, შეტყობინება კოსმოსში… შენდაუნებურად...…რეებს ვბოდავ...…
-არა, არ ბოდავ!!! გამორიცხული არაფერია! თანაც ღამ-ღამობით, საათობით ვაკვირდებოდი ცას… ვარსკვლავებს… და ვფიქრობდი სხვა ცივილიზაციებზე… გალაქტიკაში მარტო ჩვენი პლანეტა ხომ არ იქნება დასახლებული?..
თეი დაფიქრდა. იქნებ, მართლა მისი ბრალია, რაც აქ ხდება?... იქნებ "მსხვერპლი” კი არა, ინიციატორია?!… თუ ასეა, მაშინ უნდა შეძლოს ამ ყველაფრიდან თავის დაღწევა! მაგრამ, ესეც როგორც ყველა დანარჩენი ვერსია, საფუძველს მოკლებულია.
-გააგრძელე! სიამოვნებით გისმენ!
-ერთხელ, მიოლოგიის დიდი წიგნი გადმოვიღე… პაპაჩემს ჰქონდა წიგნების დიდი კოლექცია!.. ვარაუდით გადავშალე და ამოვიკითხე:
_”კიკიმორა” სახლის ავი სული! აქვს გრძელი დინგი და ბატის ფეხები, აშინებს ბავშვებს, კერძოდ… გამოსცემს უცნაურ ხმებს, ბურდავს ძაფის გორგლებს… აფრთხობს ქათმებს… _ეს საკმარისი იყო იმისთვის, რომ წიგნი ხელიდან გამვარდნოდა და შეშინებული დედასთან გავქცეულიყავი… მაგრამ, შიში მალევე ცნობისმოყვარეობაში გადამეზარდა! რადგან, სოფელში ვიყავი, მართლაც მესმოდა ღამით უცნაური ხმები... უცებ, აკრიახდებოდნენ მძინარე ქათმები და… ბებია გამუდმებით მეჩხუბებოდა თავისი საქსოვი ძაფების აბურდვის გამო.
მე ხომ ვიცოდი, რომ არ ამიბურდავს?.. მაგრამ, ვინ დაუჯერებდა 10 წლის გოგოს?
_მერე, ძალიან დამაინტერესა!!!
_მერე, შევიარაღდი და დავიწყე გამოძიება!... ოთახში ვყრიდი ძაფის გორგლებს, პატარა ხმაურზე, გამოვრბოდი ოთახიდან. ერთხელ, საქათმეშიც წავედი, თან გული მისკდებოდა შიშისგან…
_სიმართლე გითხრა, მაგას მე ვერ გავბედავდი!!! Gგაოცებული ვარ! მერე?..
_რათქმაუნდა არაფერი!...
გაეღიმა თეის.
_სიმართლე გითხრა, გულიც კი დამწყდა, რომ აღარაფერი მომხდარა!
ცოტა ხნით უხერხული პაუზა ჩამოვარდა.
_ენდრი, იცი ამ ოთახს რა დავარქვი?
_თუ მეტყვი,- მეცოდინება!..…
_ღამურების სახლი!..
_ღამურების?.. საინტერესოა!..
_იცი, ჩემი თავი… ღამურას მაგონებს, რომელიც დღე არავისთან კონტაქტობს,… ფრთებს შემოიხვევს და არის ასე... საკუთარ თავში ჩაკეტილი. ღამით, როცა ყველას სძინავს, თამამდება...…
_შენ საკუთარ თავში ხარ ჩაკეტილი, თეი?..
_მე ცხოვრებაში, ჩემი მსგავსი ადამიანი ვერ ვიპოვე! ჩემი არავის ესმოდა! არავინ მყვებოდა, სიგიჟეების ჩადენაში, იძულებული გავხდი, საკუთარი თავი შემეცვალა! საკუთარ პიროვნებაზე უარი ვთქვი!..
წარმოგიდგენია, მაინც ეს რა არის?..
_დაახლოებით!..
_უხილავი ფრთები შემოვიხვიე, ღამურასავით… თავი დავიბრმავე. თავიდან, მეგონა შემთხვევით გავნჩდი აქ, სხვა პლანეტაზე უნდა გავჩენილიყავი...…
_და ეხლა… მაგიტომ ხარ, ამ დღეში?.. მაგრამ, მე? მე რა როლი მაკისრია?... არა, სისულელეა ეს ყველაფერი! Aაი, ნახავ! მალე ყველაფერი დამთავრდება!
თეიმ თავი დახარა და ცოტა ხნით გაჩუმდა. უცებ ენდრის თვალი-თვალში გაუყარა და ხმადაბლა თქვა.
_იცი, მგონი შენ ხარ ის ადამიანი… ვინც გამიგებს! ის, ერთადერთი!... ასე მგონია...
_მართლა?.. იქნებ, მართლა მე ვარ ის ერთადერთი?.. გამორიცხული არაფერია! ჩემო პატარა ღამურავ!
თეის უცნაური სითბო ჩაეღვარა სხეულში. ენდრიმ მის სკამთან ჩაიმუხლა, ხელით მის ნაზ თმას შეეხო. ყურთან გადაუწია, ნელნელა მიუახლოვდა საკოცნელად...… ერთმანეთის თბილ სუნთქვას გრძნობდნენ.
ტუჩებიც თითქმის მიეკრა ერთმანეთს, რომ მოულოდნელად გამაყრუებელი ხმაური მოისმა. თითქოს, ათასობით ფრინველი ეხეთქებოდა ოთახის კედლებს… შემზარავი წრიპინით. შეშინებული წყვილი კუთხეში მიიყუჟა. თეი ენდრის ჩაეკრა, ყურებზე ხელი აიფარა და სახე მის მკერდში ჩამალა.
|
Lari Exchange Rate