ეს უცნაური ამბავი, ერთ პატარა, უკარფანჯრო ოთახში დაიწყო. 

ახალგაზრდა გოგომ სწორედ ამ ოთახში გაახილა თვალი. თავი ძალიან დამძიმებული ჰქონდა, თითქოს ერთი თვე ძილში გაეტარებინოს, აზროვნებაც შენელებული... თავს ძალიან უცნაურად გრძნობდა.

ვერაფრით ვერ შეძლო გონება მოეკრიბა და გაეხსენებინა აქ საიდან და როგორ აღმოჩნდა. 

ოთახი მკრთალი შუქით იყო განათებული. საოცარი ის იყო, რომ თავად სინათლის წყარო არ ჩანდა. ოთახი ერთ მთლიანობას წარმოადგენდა. მას არც კარი ჰქონდა, არც ფანჯარა... თითქოს ერთიანად ჩამოესხათ... გაუგებარი იყო, თუ საიდან შემოდიოდა მთვარის მკრთალი შუქი.

ოთახი საშუალო ზომისა იყო. წყვილი სკამი, პატარა მაგიდა, რომელზეც ყველაფერი წყვილად ეწყო... თეფშები, ჭიქები, ჩანგლები და ა.შ. პირსაბანი, კედელზე სარკე, და... განიერი საწოლი. მხოლოდ ერთი. 

ასეთ ვითარებაში აღმოჩენა ვის არ ჩააგდებს სასოწარკვეთილებაში...

მაგრამ, იმედი ხომ ბოლოს კვდება... 

გოგოსაც იმედი ჰქონდა, რომ მალე ყველაფერი გაირკვეოდა. ოთახში სინათლე მხოლოდ რაღაც მექანიზმის წყალობით იცვლებოდა. მთვარის შუქიდან_დღის განათებაზე და პირიქით. 

აქ დროც პირობითი იყო... ვერ გაიგებდი, როდის თენდებოდა და როდის ღამდებოდა სინამდვილეში. გოგოს გათვლით, 9 დღე იყო გასული, რაც ამ ოთახში ცხოვრობდა.

თუკი ამას ცხოვრება ჰქვია. ვერ იხსენებდა, როდის დაიძინა, ხოლო გაღვიძებისას, მაგიდაზე კვერცხი, პური და ჩაი ხვდებოდა. ოთახის თითოეული სანტიმეტრი თითებით ჰქონდა გასინჯული, კედლებზე არანაირი კვალი, არანაირი ნიშანი, არავითარი ნაწიბური... ამას საერთოდ გადაჰყავდა ჭკუიდან. მეათედ რომ გაიღვიძა, ოთახი დღის სინათლით იყო განათებული, როგორც კარგ, მზიან ამინდში. გოგომ ამოიოხრა: 

_ეჰ, გათენდა!.. 

მოულოდნელად, გვერდით რაღაც ამოძრავდა...

შეშინებული გოგო წამოხტა და ადგილზე გაშეშდა. მის გვერდით ახალგაზრდა, დაახლოვებით მისი ტოლი ბიჭი იწვა და ეძინა. გოგოს ყვირილზე, ისიც შეშინებული წამოხტა. ნამძინარევს ისეთი გამომეტყველება ედო სახეზე, რომ გოგო მაშინვე მიხვდა, რომ ისიც მისნაირი მსხვერპლი იყო. აი, თურმე რას ნიშნავდა წყვილი ჭურჭელი და სკამები... თურმე აპირებდნენ მეორე მსხვერპლის შემოყვანას!.. 

ბიჭს მართლაც არაფერი ახსოვდა გარდა იმისა, რომ ჩვეულებრივ დამთავრდა სამუშაო დღე ბანკში, მანაც გამორთო კომპიუტერი, ჰალსტუხი უჯრაში შეინახა და სახლისკენ გაეშურა.

ბიჭი კარგა ხანს დამუნჯებული იჯდა. გოგოს ნაამბობი რომ მოისმინა, მერეღა შეძლო ხმის ამოღება. 

_ალბათ გზაში მომიტაცეს!.. გამთიშეს... ვინ ოხრები არიან?.. რა უნდათ? თუ ჩვენი აქ ამოხოცვა უნდათ... 

გოგომ პირზე ხელი ააფარა და შეშინებულმა ყურში ჩასჩურჩულა: 

_გაჩუმდი! რამე ისეთი არ წამოროშო.

რასაც ჩვენს წინააღმდეგ გამოიყენებენ! მგონი გვისმენენ! 

ბიჭმა გაიხედ-გამოიხედა. 

_ალბათ მართალი ხარ! გვისმენენ! კედლებში მოსასმენი აპარატები ექნებათ ჩამონტაჟებული. 

_გვაკვირდებიან! გვსწავლობენ! ამას უკვე მივხვდი! 

_როგორ? 

გოგო მაგიდასთან მივიდა. 

_არ ისაუზმებ? 

კვერცხი გაფცქვნა და ჭამა დაიწყო. 

_დიდი ხანია აქ ხარ? ჭამა რომ შეგიძლია... 

_კაცმა არ იცის... ...მგონი ქათმები უნდა ჰყავდეთ...

_ვის? 

_ამათ! ყოველდღე კვერცხი! დილით, შუადღეს, საღამოს... 

გოგომ ჩაი მოსვა. 

_უჰ, ყავა რას დამამშვენებდა!!! დილა ყავის გარეშე ვერ წარმომედგინა! 

_ჩვენ ესე უნდა შევეგუოთ ამ ყველაფერს?.. 

_თუ სხვა ვარიანტი იცი რამე, მეც მასწავლე!!! უცნაური გემო აქვს ამ ჩაის... 

ბიჭი ოთახში ბოლთას სცემს, როგორც ჩიტი გალიაში, ისე აწყდება კედლებს. სინჯავს. 

_ტყუილად ირჯები! მე უკვე ყველა მილიმეტრი შესწავლილი მაქვს.

_მაინც, ვინ არიან?!. თუ ფულის გამოძალვის მიზნით ვყავართ დაჭერილები, დიდ ხეირს ვერ ნახავენ. 

_რას ამბობ! უფრო, ექსპერიმენტს ატარებენ ჩვენზე! 

_ექსპერიმენტს?.. მაგათ საცდელი ვირთხები ხომ არ ვგონივართ?!.. ეგ საიდან დაასკვენი? 

_აბა ამხელა დაფინანსება საიდან? როგორ ფიქრობ, რა დაჯდებოდა ამ ოთახის აშენება?.. ერთი ხვრელი არააქვს და ვენტილაცია როგორ მუშაობს... სინათლე საიდან შემოდის?..

კედლებია შუქგამტარი... როგორ შემოდიან? 

_შემოდიან?.. 

_აბა, საჭმლით ვინ გვამარაგებს? 

ბიჭი დაბნეული და სასოწარკვეთილი ჩამოჯდა საწოლზე და თავი ხელებში ჩარგო. 

_ექსპერიმენტი... არალეგალურად!... ეს იმას ნიშნავს, რომ არ გაგვიშვებენ! რომ ინფორმაციამ არ გაჟონოს!.. ჩვენ აქ დავიხოცებით!!! 

_ეს ჯერ მხოლოდ ჩემი ვარაუდია! იმედია მცდარი.

ბიჭს უცებ გონება გაუნათდა. გოგოსთან მივიდა და ყურში ჩასჩურცულა. 

_ჩვენ, არ უნდა დავიძინოთ! თავი უნდა მოვიმძინაროთ. თუ ისინი, მართლა შემოდიან, როგორც შენ ამბობ... გავიგებთ!!! იქნებ გავიქცეთ კიდეც... 

_შენ ფიქრობ, მე არ ვცადე? ვერ ვგებულობ როდის მეძინება. ალბათ ჰაერში უშვებენ რაღაცას! 

ბიჭმა საწოლს გახედა.

_საწოლი ერთია! მაგრამ, თუ მართლა ვერ გავიგებთ როგორ დაგვეძინება, მაშინ სულერთია ერთი იქნება თუ ორი. 

გოგომ სიცილი ვერ შეიკავა. 

_რაც აქ ვარ, პირველად გავიცინე. უცხო მამაკაცთან ერთად ისე უნდა დავიძინო, ვითომ არაფერი... 

_მოდი, ვარიანტებზე ვიფიქროთ! 

_ეჰ, რაც აქ ვარ სხვა რამეზე არც მიფიქრია! 

_და... ექსპერიმენტის გარდა, სხვა რა ვერსია მოგაფიქრდა? 

_ამაზე უკეთესი არაფერი! 

_იქნებ, რაღაც პოლიტიკური ამბავია?! იქნებ, ახალი პროექტის შემუშავებას აპირებენ და ჩვენზე სცდიან. ან რაიმე რეალურ შოუში გვიღებენ და მთელი მსოფლიო გვიყურებს...

_ეგ უფრო იმედის მომცემი ვერსიაა! მოდი, მოვლენებს მივყვეთ! როგორც შერლოკ ჰოლმსი ამბობდა: „გამოვრიცხავთ შეუძლებელს და დარჩება ჭეშმარიტება!” 

_დაიწყე! 

ბიჭი გოგოს პირდაპირ, სკამზე ჩამოჯდა. 

_დავიწყოთ იმით, თუ რატომ აგვირჩიეს ჩვენ. რა მიზეზით. ჩვენს შორის არის რამე მსგავსება, თუ პირიქით... ორი უკიდურესობა ვართ! ჩვენ არ ვიცით იმათი პოზიცია, მაგრამ ვიცნობთ საკუთარ თავებს. იქნებ გასაღებიც აქარის დამარხული, იქნებ ისინიც ამას ელოდებიან ჩვენგან?!.. 

_ჭკვიანურია! დაიწყე მოყოლა! 

_მე...

უი, რა უცნაურია!.. 

_რა არის უცნაური? 

_ამდენი ხანი ვლაპარაკობთ და ერთმანეთის სახელები არ გვიკითხავს... როგორ მივმართავდით ერთმანეთს? 

_არ მივმართავდით, უბრალოდ ვსაუბრობდით!.. რა გქვია?.. 

ბიჭს გაეღიმა. 

_მე... მე მქვია...

ღმერთო ჩემო!.. 

_რა მოხდა? 

_ჩემი სახელი... არ მახსოვს!.. ვერ ვიხსენებ!..

გოგომ ორივე ხელი საფეთქლებზე წაივლო. ნერვიულობისაგან მთლად აკანკალდა. ბიჭმა ხელები ჩამოაღებინა ნაზად და დაამშვიდა.

_კარგი, მაგაზე არ ინერვიულო! გაგახსენდება! Aაუცილებლად გაგახსენდება! მე გპირდები. 

უცებ გამომეტყველება მასაც შეეცვალა. გაფითრდა. გოგო თვალებში უყურებდა. ერთხანს ხმას ვერ იღებდა, წამოდგა, გოგოს ზურგი შეაქცია. მერე გაბედა ხმის ამოღება: 

_საკუთარი სახელი მეც არ მახსოვს! 

ძლივს ამოღერღა და საწოლზე მოწყვეტით დაეშვა. გოგოს ლოყაზე ცრემლი ჩამოუგორდა.

_ეს როგორ გააკეთეს... თუ შეუძლიათ, რომ ჩვენს მეხსიერებაში შემოვიდნენ და რაც უნდათ ის ამოშალონ, ესეიგი... ადამიანები არ არიან... 

გოგო საკუთარმა სიტყვებმა ისე შეაშინა, რომ საწოლზე გადაჯდა და ბიჭს ჩაეხუტა. მანაც იგივეთი უპასუხა. ორივეს უცნაურმა ჯრუანტელმა დაუარა ტანში. ერთმანეთს ერთდროულად დაცილდნენ, მაგრამ არცერთმა არ შეიმჩნია არაფერი.

_მთავარია ისინი არ მიგვიხვდნენ! 

ჩურჩულით გააგრძელა გოგომ. 

_რას? 

_რომ მივხვდით!.. 

_რას მივხვდით?.. 

_რომ ისინი... უცხოპლანეტელები არიან!!! 

ყრუდ, შორიდან რაღაც მექანიზმის ხმაური გაისმა. ორივეს საწოლზევე დაეძინა. ოთახში, დღის განათება, ღამის განათებამ შეცვალა! უცნაური მთვარის შუქი ანათებდა მძინარეთ.