ეს ამბავი რამოდენიმე წამს გაგრძელდა… ხმაური მინელდა და ბოლოს სულაც მიწყდა. შიშისგან თავს ვერცერთი ვერ სწევდა. ბოლოს, ენდრიმ ოთახს თვალი მოავლო და დარწმუნდა, რომ ეს ამბავი გარეთ ხდებოდა.

წამოდგა, თეი თითქმის ძალით წამოაყენა. 

_ეს რა იყო?.. 

ძლივს ამოღერღა თეიმ. 

_არვიცი… თითქოს მომეჩვენა...… 

_თქვი!.. ღამურები, ხომ? 

ენდრიმ აღარაფერი თქვა, მხოლოდ თავი დაუქნია. 

_ღამურები!- "ღამურების სახლი”… ამ ყველაფერს მე ვიწვევ, მე ვქმნი!… 

_მაგათაც ეგ უნდათ! რომ ეგ ვიფიქროთ!! ამას თვითონ აკეთებენ!.. 

_რისთვის? რა დავუშავეთ?..

ასე უცბად სად იშოვეს ამდენი ღამურა?.. ეს ხომ შეუძლებელია?!.. ასეთი რამის გაკეთება, ადამიანის ძალებს აღემატება! 

-ამ ოთახის გარეთ სივრცეა… რაღაც… კოშკისმაგვარში ხომ არ ვართ?.. 

ჩაფიქრებული ენდრი თავისთვის მსჯელობდა და ოთახში სცემდა ბოლთას. 

-კოშკისმაგვარში?.. 

-უცნაური ის არის, რომ აშკარად ოთხივე კედელს ეხეთქებოდნენ.… 

-მართალი ხარ! ე.ი. გამოდის, რომ ან მაღლიდან ჩამოდიან, ან ქვემოდან...… 

ორივემ ერთმანეთს შეხედა.

მერე, საწოლს ეცნენ და დიდი წვალების მერე, გასწიეს გვერდზე. ორივემ მოულოდნელობისაგან შეჰყვირა. საწოლის ქვეშ, დახვეული თოკი ეგდო. 

-გვეკაიფებიან! 

გაბრაზებულმა ენდრიმ თოკი ხელში აიღო და შეათვალიერა. 
-იციან, რომ აქედან ვერ გავაღწევთ! შენ მართალი იყავი! გვაკვირდებიან, ჩვენს თითოეულ მოქმედებას აკონტროლებენ. 

-თუ ასეა, ამ თოკს ტყუილად არ დაგვიტოვებდნენ. იცოდნენ, რომ ადრე თუ გვიან ამ საწოლს გამოვწევდით! 

ენდრიმ ზევით აიხედა.

-ხო, მაგრამ, ჭერი ძალიან მაღლაა. მაგიდაზე სკამიც რომ დავდგათ, ვერ მივწვდებით… სხვაგან კი ეს თოკი რაში გამოგვადგება? 

-შემთხვევით არაფერი ხდება! ეს ყველაფერი თამაშს ჰგავს!!! 

-მაგაში მეც გეთანხმები… მართლა თამაშში მგონია თავი!.. 

-და, იქნებ ის ღამურების შეტევა, არც იყო ღამურების შეტევა. 

-მაგით რისი თქმა გინდა? 

-იქნებ, ეს მხოლოდ და მხოლოდ რაღაც სპეცეფექტი იყო?.. მხოლოდ ხმაური?!.. 

-ჭკვიანური ვერსიაა! შენ ძალიან ჭკვიანი გოგო ხარ, თეი!.. ძალიან! ოდესმე აუცილებლად გაკოცებ! 

თეის შერცხვა და მზერა მოარიდა.Aენდრის გაეღიმა.

უცებ, თეის სახეზე ფერი დაეკარგა, თოკს დააკვირდა, რომელიც ისევ ენდრის ეჭირა ხელში. 

-იქნებ ეს თოკი იმისთვის დადეს, რომ...… 

თეის ხმა აუკანკალდა. 

-რატომ?.. 

-რომ თავები ჩამოვიხრჩოთ!!! 

-რა საშინელი აზრები გიტრიალებს, ძვირფასო! მე პირადად არ ვაპირებ თავის ჩამოხრჩობას! 

მტკიცედ თქვა ენდრიმ, მაგრამ უსიამოვნოდ მაინც გააჟრჟოლა. 

-ან, იქნებ უარესიც...… 

თეი მთლად თეთრი იყო სახეზე, საწოლზე მოწყვეტით დაეშვა. 

-უფრო უარესი? რა უნდა იყოს, ამაზე უარესი?.. 

-იქნებ, უკვე მკვდრები ვართ!!! 

-თეის ნათქვამმა, ენდრიც ჩააფიქრა.

-ჩვენ ხომ არ ვიცით, როგორია საიქიო?.. არ გვინახავს! 

-ასეთი ნამდვილად არ წარმომედგინა!.. ცოდვები ხომ უნდა მოგვეკითხოს? 

-იქნებ, მოგვეკითხა და სასჯელს ვიხდით! 

-შენ ფიქრობ, რომ ეს ჯოჯოხეთია?..

-რაღაც ამგვარი! ან, იქნებ განსაწმენდელში ვართ? 

-ეგ არამართლმადიდებლურია! მერე, სად არის ღმერთი?.. ანგელოზები?... ან, თუ ეს ჯოჯოხეთია, სად არიან ჯოჯოები?.. 

-მაგდენი არვიცი… ძალიან მეშინია! ასე არასოდეს შემშინებია! 

-ახლა ცხელი შხაპი გვჭირდება ორივეს!..

ყავა ხომ არ დაგისხა?.. 

თეიმ მხოლოდ თავი დაუქნია თანხმობის ნიშნად. 

-მოდი, ცოტა ხანი წამოწექი!.. 

თეი დაემორჩილა. ენდრიმ ბალიში წამოუწია, რომ მიყუდება შესაძლებელი ყოფილიყო. თეის წამოწოლაში დაეხმარა, მერე მაგიდასთან მიბრუნდა, ყავის დასასხმელად. ის იყო, დაასხა, რომ თეი ყვირილით წამოხტა.

ენდრის შეშლილივით ეცა, მხრებში ხელები მოჰკიდა და ნჯღრევა დაუწყო. 

-მითხარი, ტუალეტში როდის იყავი ბოლოს?.. 

ენდრი გაშრა. 

-მიხვდი?.. რაც აქ ვართ, ტუალეტი არც გაგვხსენებია!.. 

გაოგნებულმა ენდრიმ თეი მოიშორა, სკამზე ჩამოჯდა და სახე ხელებში ჩარგო. 

-ეს როგორ დაგვემართა?..

ეგ მხედველობიდან როგორ გამოგვრჩა?.. 

-თეი საწოლზე დამხობილიყო და ქვითინებდა. 

-ჩვენ ცოცხლები აღარ ვართ, ენდრი!.. აგარ...… 

-მოიცა!.. პრინციპში, რას ვჭამთ?.. 

-კვერცხს, პურს, ჩაის, ყავას... ორივე შარდმდენია! 

_ალბათ, ისეთი საკვებია, რომ მთლიანად ვინელებთ.

ან... 

-არ მითხრა, რომ ძილში კუჭებსაც გვისუფთავებენ, თორემ... 

ორივეს ძალაუნებურად გაეცინა. 

-რა გინდა? პატივც გვცემენ, კეთილი უცხოპლანეტელები არიან! ყავა გამოგვიგზავნეს!.. 

სიცილი ისტერიულ ხარხარში გადაიზარდა. 

-ენდრი! ერთი მუცელი მოისინჯე... გაბერილი ხომ არ გაქვს? 

თეი საწოლზე გაგორდა.

ენდრი ზემოდან მოექცა და ყელში ხელები წაუჭირა ნაზად. თეის თავი გვერდზე ჰქონდა გადაწეული და სარკეში უყურებდა თავის თავს. უცებ, სიცილი შეწყვიტა და ენდრის მკლავებიდან დაუსხლტა. 

-რა მოხდა, გეწყინა?.. 

-არა! რაღაც გამახსენდა! 

-მაინც? 

-ადრე, ერთ თამაშს ვთამაშობდი კომპიუტერში... რაღაც მისტიკური დეტექტივი იყო! 

-მერე? 

-იქ, იყო ერთი ადგილი, მიტოვებული სახლიდან უნდა დაგეხწია თავი. ჰოდა, საწოლის ქვეშ ვიპოვე თოკი...

ენდრი ფეხზე წამოხტა. 

-აქამდე როგორ არ გაგახსენდა?.. მერე? რაში გამოიყენე თოკი?.. 

თეი გონებას ძაბავდა. 

-გაიხსენე თეი, გაიხსენე! შეიძლება გასაღებიც მანდ იყოს!.. 

-თოკს მაგნიტი მოვაბი და მილში ჩავუშვი... 

-მაგნიტი?..

ენდრიმ ოთახში მაგნიტის ძებნა დაიწყო. მაგიდის ქვეშ, სკამების ქვეშ, საწოლის ქვეშ... ყველგან ეძებდა. 

-არსად არის... 

-ვერც იპოვი!.. 

თეი სარკეს თვალს არ აშორებდა. 

-შენ თქვი, რომ სარკე დამაგნიტებულია? 

-როგორ ვერ მოვიფიქრე! 

ენდრიმ სარკე ჩამოხსნა.

დანით მოაცილა უკანა საფარი. 

-არის?.. რას გაჩუმდი?.. 

ენდრიმ გამარჯვებული სახით ბრტყელი მაგნიტი ამოაცურა. თეიმ სიხარულისგან შეჰყვირა! თოკის ერთ ბოლოზე გამოაბეს. 

-როგორ თქვი?.. მილში ჩაუშვი? 

-ჰო.

-აქ არანაირი მილი არ არის! 

-არის! 

თეი პირსაბანთან მივიდა. 

-არ შეგიმჩნევია, რომ ჩვენს პირსაბანს ჩვეულებრივზე უფრო ფართო ხვრელი აქვს?.. 

-მაოცებ, ძვირფასო!.. 

ენდრიმ ხვრელში თოკის ჩაშვება დაიწყო. 

-და... რა იპოვე იმ მილში? 

-გასაღები! ოღონდ, ამისგან განსხვავებით იმ ოთახს კარი ჰქონდა! 

-ჯერ გასაღები ვიპოვოთ და კარიც გამოჩნდება! 

მაგნიტს რაღაც მიეკრა. ენდრიმ სასწრაფოდ მოქაჩა თოკს.

თოკს პატარა, რკინის კოლოფი ამოჰყვა. 

-ესეც ჩვენი გასაღები! 

დარწმუნებულებმა იმაში, რომ გასაღები დახვდებოდათ, იმედის გაცრუება მიიღეს. კოლოფში არც მეტი და არც ნაკლები... ცარცი იდო! უბრალო ცარცი. 

-ცარცი! 

-ცარცი?.. ეს რას უნდა ნიშნავდეს?.. 

_იმას, რომ გვეთამაშებიან! დარწმუნებული ვარ, მაგრად ერთობიან კიდეც! 

-ცარცი რაში უნდა გამოვიყენოთ?..

-ცარცს მხოლოდ ერთი დანიშნულებით იყენებენ! წერენ!.. 

-იმ თამაშში არ იყო ცარცი? 

-არა! 

თეი ერთერთ კედელთან მივიდა და ლათინური ასოებით დაწერა თავისი და ენდრის სახელები. 

THEY & ENDRIY